“Great and heartfelt harmonica blues…”

Slechts twee weken nadat hij afstudeerde aan de middelbare school, verliet de nu bijna 66-jarige Richard Ray zijn thuis, om te gaan backpacken in Europa. Zijn muzikale reis, die midden in de jaren zeventig begon, duurde ruim vijfentwintig lange jaren…

Richard Ray begon in 1975, op zijn achttiende, zijn muzikale carrière als busker in de straten en tunnels van de metro van Parijs. Beetje bij beetje werkte Ray zich op, vormde een eigen band en kon zo, samen met de grootste Amerikaanse blues muzikanten, het podium delen in de grootste zalen in Europa. In 1978 kreeg Richard een voorstel om frontman te worden van een BluesRock band in Spanje. Dit waren harde tijden voor Richard, die in Spanje vertoefde als toerist en er amper rondkwam.

In 1980 werd Richard vader van een zoon en verhuisde hij met zijn vrouw naar Stuttgart in Duitsland, waar hij ging spelen in een lokale bluesband. In 1989 vormde Ray zijn eerste eigen trio The Richard Ray Farrell Band, wat een nieuwe carrière start moest zijn. Richard toerde in Europa met de Nederlander Jon Morris Nerenberg, die nog in de band van R.L. Burnside speelde. Via Nerenberg kwamen ze in contact met Amerikaanse blues muzikanten, die in Europa toerden en die ze mochten begeleiden tijdens hun toer. Er volgden optredens met Lazy Lester, Big Jack Johnson, Big Boy Henry, Louisiana Red, Frank Frost en R.L. Burnside. Tussen 1990 en 1993 toerde Richard vooral met Robert Lee Burnside (1949-2005) en de Amerikaanse Delta blues harpist Frank Frost (1936-1999). In 1992 kwam Richard in contact met de Duitse producer Alf List, de oprichter van het Stormy Monday label. Richard bracht dat jaar bij List zijn éérste album ‘Live in Germany’ uit.

In 1993 vormde Richard en Jon Morris Nerenberg samen met de Amerikanen David Olson (Robert Cray's Grammy Award winning drummer) en Joel Foy (James Harman, William Clarke, Screamin' Jay Hawkins) de band Street Talk. Door geografische omstandigheden (lees: afstanden) viel de band uit elkaar en moest Richard opnieuw solo en met zijn trio gaan optreden. In 1995 werd Richard door Jimmy Carl Black (drummer Frank Zappa's Mothers of Invention) gevraagd als gitarist voor een band. Samen richtten ze de Farrell & Black band op en brachten ze de albums ‘Cataract Jump’ (1996) en ‘Black Limousine’ (1999) uit. Een aantal van de songs zijn de eerste eigen composities van Richard. In 1998 bracht Richard het akoestische soloalbum ‘Street Songs, Jazzy Tunes & Down Home Blues’ uit.

In 2001 keerde Richard Ray, gezien zijn persoonlijke situatie, terug naar de States, naar de Philadelphia regio. In 2003 bracht hij ‘Bohemian Life’ uit, met daarop zestien eigen nummers. Singer-songwriter Jerry Portnoy is hier te horen als (gast) mondharmonicaspeler. In 2005 volgde ‘Acoustic Roots’ en in 2006 bracht Richard, samen met collega harmonicaspeler Steve Guyger, het album ‘Down Home Old School Country Blues’ uit. Zijn laatste Europese toer deed Richard samen met de Italiaanse mondharmonicaspeler Marco Pandolfi. Momenteel, zo kan je lezen op zijn Facebook-pagina, woont Richard in Málaga, Spanje.

‘Shoe Shoppin’ Woman’ (2014), dat we hier bespraken was Richard Ray Farrell's zesde studio album, dat hij opnam op zijn eigen Blues Beet label. Zes jaar later was er de opvolger ‘Three Pints of Gin’ (2020). Het was een goed overwogen verzameling van prachtige geïnspireerde akoestische nummers, sommige met harp, die de enorme kracht en kwaliteiten van de man illustreerden.

De opvolger ‘Life of Leisure’, verscheen eind 2021 en werd “live” opgenomen in Spanje met Troy Nahumko (gitaar) en de broers Sergio (bas) & Pablo Barez (drums). De afwerking werd verder in de VS gedaan. Van de elf nummers zijn er zeven originele nummers. De overige vier zijn covers van o.a. Sonny Boy Wiliamson II (“Please Forgive”), Jimmy Nolen (“The Way You Do”) en Charles Sheffield (“It's Your Voodoo Working”). Het is een erg gevarieerd album met langzamere nummers (“Blues Come Creepin’ In”), down en vuile blues (“One of These Days”), shuffles (“Don’t Judge by the Color” en “One Last Look”) en country/blues (“Build Myself a Cabin”). Vaak met een huilende harp (“So Sad at Day Break”) en Richard Ray, die je met zijn Leisure Men probeert omver te blazen.

“'Life of Leisure' by Richard Ray Farrell & The Leisure Men is a great and “real” blues album. From one of the best blues harpists of the moment!…” (ESC for Rootstime)

Eric Schuurmans

LIFE OF LEISURE Kan U HIER bestellen

Album tracklist: 01. Don’t Judge by the Color – 02. It’s Your Voodoo Working [Charles Sheffield] – 03. One Last Look – 04. The Way You Do [Jimmy Nolen] – 05. Livin’ the Life of Leisure – 06. Blues Come Creepin’ In – 07. Please Forgive [Sonny Boy Williasom & Rice Miller] – 08. One of These Days – 09. Build Myself a Cabin – 10. So Sad at Day Break – 11. I Don’t Know About You [Lloyd Nolan & Judis] | Music/Lyrics by: R.R. Farrell, or as [noted: 2,4,7,11] © 2022 | Produced by: R.R. Farrell | Album credits: Richard Ray Farrell: vocs, harmonica, guitar / Troy Nahumko: guitar / Sergio Barez: bass / Pablo Barez: drums

Discography RICHARD RAY FARRELL (& THE LEISURE MEN*): Life of Leisure* [2022] | Three Pints of Gin [2020] | Shoe Shoppin’ Woman [2014] | Bij Cambayá Club [2013] | I Sing the Blues Electric, w/various guests [2011] | Camino De Sanlucar, w/The Spanish Band and Raimundo Amador [2009] | Stuck on the Blues [2007] | Down Home Old School Country Blues, w/Steve Guyger [2006] | Acoustic Roots [2005] | Bohemian Life [2003] | Black Limousine, w/Farrell & Black [1999] | Street Songs, Jazzy Tunes & Down Home Blues [1998] | Cataract Jump, w/Farrell & Black [1996] | Dance to the Blues (Live in Schützenhaus) [1993] | Live in Germany [1992] |